Week 2

In mijn vorige blog vertelde ik over de reis door Ghana die voor de boeg lag. Ondertussen zijn we weer veilig terug in het Noorden van Ghana. De reis was prachtig. Ik heb veel van het land mogen zien, veel mensen mogen ontmoeten, grote verschillen gezien en vooral mogen genieten van het onderweg zijn en de schoonheid van het land. 

Op vrijdag zijn we na een lange rit van ruim 8,5 uur met gelukkig een tussenstop bij prachtige watervallen in Kumasi aangekomen. Het was een knusse dag, met zes personen in de 4x4, maar gelukkig deed de airco haar werk. Bij het hotel aangekomen bleek er geen kamer voor ons te zijn geboekt maar dat kon gelukkig snel worden opgelost. De bedden waren zo breed dat we met z’n drieën in een bed pasten. 
 

Zaterdag was de dag van de medische outreach. We zouden medische zorg, gebed, eten en kleding geven en over Jezus vertellen aan een groep Kayaga-girls. Kayaga-girls zijn meiden en jonge vrouwen die vanuit kleinere dorpen in Noord Ghana naar de steden in Zuid Ghana komen om hier geld te verdienen door het dragen van spullen voor mensen die bijvoorbeeld boodschappen doen op de (overvolle) markt. Ze doen zwaar werk en hebben vaak te weinig geld voor goed onderdak, schoon sanitair, schoon en voldoende drinkwater en gezonde voeding. Laat staan voor medische zorg.

De opstart van de outreach liep wat chaotisch omdat er o.a. geen lokaal zorgpersoneel was (er zouden twee artsen/PA’s en twee verpleegkundigen aansluiten), geen bloeddrukmeters en geen consultbriefjes. Gelukkig kwam dit een uur na de geplande start allemaal goed en konden we even later beginnen met de eerste consulten. We hadden verpleegkundigen voor de intakes, artsen voor het consult, een lab met sneltesten en een apotheek. Ik mocht zelf patiënten zien en met Gerben vlak achter mij voor supervisie heb ik uiteindelijk ontzettend veel vrouwen kunnen zien! 

De meeste vrouwen presenteerden zich met rugklachten door het zware werk en hoofdpijn met of zonder duizeligheid, veelal door het drinken van max 2,5 liter water wat met zeer zwaar fysiek werk bij 40 graden echt onvoldoende is. Maar meer drinken kost meer geld en maakt dat je vaker moet plassen en ook dat kost soms geld en kost je klanten, want als je plast kun je geen geld verdienen. 

Anderen presenteerden zich met vaginale klachten, buikpijn door obstipatie of gebrek aan eetlust; een enkeling met koorts/infectie, malaria of een hoge bloeddruk. We hebben alle vrouwen en kinderen ‘ontwormd’: worminfecties in o.a. de darmen en huid komen hier ontzettend veel voor en zijn grotendeels met een eenmalige tablet goed te behandelen. 
 

De vrouwen komen uit verschillende gebieden in Noord Ghana en spreken daarom vele verschillende talen. Gelukkig had ik Amina aan mijn zijde, die vele van deze talen goed beheerst. Amina is tot 2017 een Kayaga girl geweest, waarna ze door OM hieruit is gehaald. Ondertussen woont ze in een safe-house van OM met enkele andere ex-Kayaga girls en gaat ze al jaren naar school. Ze wil graag verpleegkundige worden en is daar hard naar op weg! 

Vorig jaar zijn op deze ‘Easter Outreach’ 160 Kayaga girls afgekomen. Dit jaar hebben we 323 jonge vrouwen mogen ontvangen. Verdeeld over 1 verloskundige en 4 dokters betekent dat dat ik waarschijnlijk zo’n 50 consulten heb kunnen doen! Het gaf zoveel energie om dit met een groot team te hebben kunnen doen! Dankbaar dat we zoveel vrouwen hebben kunnen helpen en iets van Jezus’ liefde hebben kunnen delen! 

Wil je meer weten over Kayaga girls? Het boek ‘The Kaya girl’ door Mamle Wolo schijnt een goed verhaal te zijn over deze groep meiden/vrouwen. 

Op zondag 1e Paasdag stond er wederom een lange autorit op de planning, ditmaal naar de hoofdstad Accra. Maar eerst afscheid nemen van Leah en Hendriene, de verpleegkundigen die vanaf hier nog even door Ghana zouden reizen voordat ze weer naar Nederland terug zouden gaan. Ondertussen hadden we de Duitse Noemi ontmoet en Amina die dankbaar gebruik maakten van de leeg gekomen stoelen in de auto. Noemi was net in Ghana aangekomen en zou binnenkort naar andere Nederlandse OM’ers in Noord Ghana gaan om te helpen.

Op maandag stond in Accra een niet-medische outreach op de planning voor de Kayaga girls alhier. Het thema was ‘hoop’: er zou veel gedeeld worden over het Christelijk geloof, er waren enkele Ghanese (top-)vrouwen die een (persoonlijk) verhaal deelden en wij zouden tegen het einde van de bijeenkomst met kleinere groepen vrouwen het verhaal van Marta en Maria vertellen (Lucas 10:38-42). Amina heeft haar persoonlijk verhaal gedeeld en het was indrukwekkend om te zien hoe alle (>500) vrouwen aan haar lippen hingen. Ook Gerben mocht kort iets delen over gezondheid en hierin handvatten aanreiken hoe de vrouwen beter voor zichzelf kunnen zorgen ondanks de vaak slechte omstandigheden. Naar aanleiding hiervan is hij door enkele journalisten geïnterviewd over de kliniek die hij in Noord Ghana aan het bouwen is!

Plannen is lastig in Ghana omdat tijd hier relatief is en daar anders mee om wordt gegaan. Tegen de tijd dat het programma was afgelopen, was slechts de helft van het eten voor de Kayaga girls geleverd. Daarnaast waren er waarschijnlijk veel meer vrouwen dan de geplande 500 aanwezig. Het wachten op de tweede helft van het eten duurde lang en gaf invoelbare onrust in de groep vrouwen. Uiteindelijk hebben de meeste vrouwen gelukkig wel een maaltijd ontvangen.

Op weg naar onze guesthouse zijn we gestopt door de politie, omdat we door oranje reden. In het Noorden vindt er dan een discussie plaats met de agent die je staande houdt en kom je er vaak met een kleine betaling vanaf, maar in Accra moet je al snel mee naar het politiebureau en wordt er een proces verbaal opgemaakt waarmee je voor de rechter moet verschijnen. Alleen de rechter heeft in Ghana de bevoegdheid om boetes uit te delen. Wij mochten niet mee naar binnen. Al biddend hebben we een kleine drie kwartier gewacht, geen idee wat zich bidden afspeelde. Uiteindelijk kwam Paster Paul aan, het hoofd van OM Ghana. Tegen de tijd dat Gerben weer naar buiten kwam, was er nog een auto gearrriveerd. Er werd gebeld met een vriend van een vriend en samen zijn ze opnieuw het bureau in gegaan. Hier heb ik met eigen ogen gezien dat in Ghana geldt: ‘It’s not about what you know, it’s about who you know.’ Het proces verbaal is geschrapt en we waren vrij om te gaan. Later hoorden we dat Gerben binnen, om de tijd te doden terwijl het proces verbaal werd opgemaakt, de vrouwelijke police officer met een zwangerschapswens heeft uitgelegd hoe haar menstruele cyclus in elkaar zit en hoe ze haar kansen op zwangerschap vergroot. Zo gaat dat hier blijkbaar:)

Het was een intensieve dag en ik was dan ook dankbaar dat we de volgende dag rustig aan konden doen. We moesten wachten tot de tante van Tilly (gepensioneerd verloskundige) die avond zou landen zodat we woensdag aan de terugreis konden beginnen. In de tussentijd zou de auto een grote beurt krijgen. Dat betekende een dagje winkelen:) Ik heb onder andere enkele mooie lappen stof kunnen scoren om jurken van te laten maken. 

Veel blanken zie je niet in Ghana en in het Noorden al helemaal niet. Noord Ghana is weinig toeristisch en is armer waardoor veel Ghanezen uit het Zuiden er zelf niet graag naartoe gaan. Maar ook in Accra heb ik slechts een enkele blanke gezien, zelfs in de winkelcentra.

Nadat we tante Nel hadden opgehaald van de luchthaven konden we de volgende ochtend aan de terugreis beginnen. Behalve dat de auto alleen nog uitgelijnd moest worden. De auto werd voor dit klusje om 6.30 uur opgehaald om naar de garage te gaan. Met de hoop rond 9.00 uur te kunnen vertrekken, wachtten we. Tegen 12.00 uur hadden we nog steeds niks gehoord over hoe het ervoor stond en waarom het zo lang duurde, maar uiteindelijk konden we om 13.00 uur gelukkig vertrekken. 5 uur rijden voor de boeg, hopelijk precies voor het donker op onze bestemming. 

Het gebied waar we reden, de volta region, was prachtig groen! We overnachtten in een guesthouse waar het rook naar de vlindertuin in de Nederlandse dierentuin. Zo groen en fris, heerlijk! Na een wandeling en een frisse ochtendduik in de waterval begon ons laatste deel van de terugreis. Donderdag tegen de schemer kwamen we aan in het droge, warme en zweterige Noorden. Het was een geweldige week, nu tijd om bij te tanken voor ik komende week in het ziekenhuis ga beginnen!