Hoop en eenzaamheid

De wereld snakt zo naar het eerste en toch stroomt het vol met het tweede. 

Ik zit op mijn schommelstoel, in mijn Leidse studio op negen hoog. Het was een fijne, zonnige, winterse zondag. Een dag om bij te komen, op te laden. Ik betrap mijzelf erop dat ik de gordijnen niet wil sluiten, ondanks dat ik de kou door de ruiten heen voel trekken. De lichtjes in de verte zijn de lantaarns langs de A4, weet ik. Ze verbinden mij met de wereld. Ze tonen mij dat ik hier niet alleen ben, dat ik onderdeel ben van een groter geheel. En is dat niet wat wij als mens nodig hebben, ons onderdeel weten van een groter geheel? Het maakt mij klein. En tegelijkertijd kan ik me niet geheel terugtrekken, afsluiten. Ik ben onderdeel, draag bij, gewoon omdat ik hier ben.

En soms, soms trek ik de gordijnen bewust even dicht. Keer ik mij in mezelf. Om even alleen te zijn. Ook dat heb ik nodig, soms.