Vertrokken!

Zo, de reis is begonnen!

Na een energieslurpende laatste week als co-assistent in het Nederlandse ziekenhuis heb ik afgelopen week mijn huisraad ingepakt en stukje bij beetje ook mijn koffer. Vanochtend werd ik wakker onder een prachtige Hollandse lucht met uitzicht op een ree en ooievaar. Later spotte ik nog een tweetal groene spechten in de tuin. De natuur heeft dan toch iets ontspannends, door haar ‘gewone’ gang van zaken. Of ik nu gespannen ben of niet, een gewone werkdag voor me heb liggen of een reis naar Ghana, de ooievaars bouwen gewoon hun nesten.

Afscheid nemen van pap en mam werd toch wel een natte bedoening. Niet omdat het nu zo’n slecht plan is allemaal, maar omdat loslaten nu eenmaal zeer doet. En omdat ik me de meest recente week als co-assistent klein en kwetsbaar, weerloos en bevroren heb gevoeld. Hopelijk bevries ik bij 41•C toch minder snel.

In Brussel viel ik met mijn neus in de boter: een nationale actie voor Palestina, om 14.00 verzamelen naast station Brussel Noord, rara waar ik mij rond dat tijdstip bevond:). Dat betekende: volle treinen, veel vlaggen, borden, geluid en politie. En een bordje: ‘’ lijnbussen [___] en 272 rijden tussen 13.30-17.00 uur niet vanaf Brussel Noord [en enkele volgende haltes]’’; lijn 272 wilde ik toch wel graag gebruiken vandaag. Gelukkig ontdekte ik dat bordje pas tegen de tijd dat ‘de bus die niet zou rijden’ plots toch aan kwam rijden. 

En dan nu in mijn Brussels hotelkamer, om morgen zonder stress op tijd op de luchthaven te kunnen zijn. Ik voel me schoongeschrobt, glad geschoren en bijgeslapen, klaar voor vertrek.

Of toch nog niet helemaal: koffer weer open, of mijn otoscoop met lithium batterij nu juist in mijn ruim- of handbagage moet of mag? Hij is op dezelfde plek geëindigd.

Eerst lekker slapen, voorlopig de laatste nacht op Europese bodem. Morgen vliegen. Wie weet komt het allemaal goed: de reis morgen, het landen in de Ghanese cultuur, maar bovenal hoop ik iets van mijn verloren liefde voor de geneeskunde terug te vinden. Wie weet…