Schrijven of verhalen maken?

Zojuist ben ik naar de film ‘one life’ geweest. Voor het eerst met mezelf naar de film, omdat het vakantie is en omdat iedereen in de vakantie naar de film gaat en ik nooit. Daarom. 
En dan zó’n film. Waargebeurd. Ingekleurd. Grauw verkleurd. Als de grauwe ganzen die nu naar het zuiden trekken. Laat deze duisternis ook wegtrekken.

Soms wil ik schrijven, boeken vullen, dan bruist het in mijzelf. Maar van werkelijk schrijven komt het maar zelden. En nu, vandaag, denk ik: laat mij eerst verhalen máken. Dan zal dat wat er werkelijk toe doet ook wel geschreven worden. Schrijven om het schrijven lijkt dan ook maar zinloos. Je kunt beter dusdanig leven dat het het waard is om opgeschreven te worden. Dán heb je een goed verhaal.

Over 2 maanden vertrek ik naar Ghana. Ik ben zo benieuwd naar wat deze reis gaat brengen. Naar het puzzelstukje wat het in mijnleven zal zijn. Een tijd die al dat wat daarna komt in een ander perspectief zal zetten. En ongetwijfeld ook al wat eraan vooraf ging. Een tijd van levenslust hervinden, het leven in de ogen kijken. 

En tegelijkertijd voel ik de moed in mijn schoenen zakken als ik aan de kracht en overtuiging van Nicholas Winton denk (hoofdpersoon ‘one life’). Ik ben veel te bang, te gespannen. Voor mij vele anderen, de boekhandel loopt over van authenticiteit. Maar ergens diep in mijzelf weet ik dat het niet waar is. Ik ben Hannah met een eigen verhaal. Hoe de verhaallijn loopt en of het een spetterend einde heeft kan ik je niet vertellen. Maar dat het een uniek verhaal is, weet ik zeker. Een verhaal van onrust, vrijheid, dromen en teleurstelling, van leven en onzekerheid. Een verhaal van mens tot mens, waarin ik reflecteer op het leven en op de wereld, waarin ik deel wat mij bezig houdt. 

Reis je met me mee?